samotny II
opuszczony przez ludzie, opustoszały
Po tem miejscu biegało domysłów tysiące, Jako po deszczu żabki po samotnej łące (I) Przed bramą stanął Hrabia, sam do siebie gadał, Poglądając na zamek prędko na koń wsiadał, Tak samotną rozmowę kończąc roztargniony (II) Aż w cichym i samotnym domie Wszczął się naprzód szmer, potem gwar i krzyk wesoły (II) A Telimena w głębi samotnego dworu Zaczyna polowanie (V). Po chwili w Horeszkowskim samotnym budynku Wszystko do zwyczajnego wracało spoczynku (V).
Czlowiek i wszechswiat ↔ Apriori ↔ Liczba, ilość